Pulsen & Ett lik vaknade till Liv

Söndag den 26 mars 2017



Onsdagen den 22 kl 21 visade FOX ett gammalt avsnitt av ”Action/Kriminaldrama” serien ”CSI: Miami”. Det gällde Säsong 2 avsnitt 22.

Bland flera dödsfall uppmärksammade jag (RE) ett som berodde på en allvarlig bilolycka. En död kvinna fördes till en CSI emergency physician och förvaras i en kylanläggning, innesluten i en avlång plastpåse. Forensic doctor Alexx Woods tar senare den döda kvinnan ut från kylan och flyttar liket till undersökningsbordet. En stund senare berörs den döda kvinnans hals av doktor Alexx och plötsligt vaknar offret till livet igen.

Den överraskande händelsen påminde mig automatiskt om mitt blogginlägg ”Skendöd & Återinträde till Livet”, den 6 mars 2017. Där associerade jag sådana återinträden med rymdkapslarna som gjorde Reentry till atmosfären.

===========

Tekniska fel & den Mänskliga Faktorn

Alexx ringde omedelbart den medicinska personalen, till vilka hon frågade hur kunde ett så allvarligt misstag ha inträffat. Den ansvarige som dödförklarade den nu uppvaknade kvinnan försökte med förvirring förklara att EKG anläggningen var trasig. Han undersökte kvinnan med stetoskop och externa observationer, som ledde till att han kände sig säker på att hon var död.

Händelseförloppet var förstås helt fiktivt. Trots det tänkte jag ännu en gång på den berömda ”Murphys Lag”, vars formulering påminner oss att ”Om något kan gå fel kommer det förr eller senare att göra det".

===========

Klockarmbandet & Pulsmätaren

I mitt föregående inlägg ”Flerfunktionellt Klockarmband” berättade jag den 18 mars att jag letade efter en bild som kunde hjälpa mig att beskriva en idé. Dessa sökningar överraskade mig, när jag såg flera modeller av en pulsmätare som jag hade föreställt mig, fast med andra potentiella tekniska lösningar.

Det relevanta är att jag senare tänkte skriva om en sådan klocka-pulsmätare som förhoppningsvis kommer att ha bättre exakthet i framtida produkt generationer. En sådan personlig klocka-instrument skulle följa med en människa längs hela LIVET och skulle även följa med till människans begravning, samt till den sista vilan eller/och till ett krematorium.

Utöver att bidra med flera nyttiga funktioner, skulle en sådan pulsmätare bevittna och eventuellt larma om en användare som drabbas av Skendöd plötsligt råkar visa tydliga pulsmätningar.

Exemplet ”CSI Miami” som jag nu refererade till skulle enligt min föreställning, troligen ha lett till att både Alexx och övrig läkarpersonal mycket tidigare skulle ha fått indikationer om att den olycksdrabbade kvinnan egentligen var levande. Detta önsketänkande är emellertid en sorts verklighetsflykt, eftersom precisionen i de befintliga pulsmätarna som installeras under ett armband, är fortfarande bristfällig.

===========

Globen, Pulsen & ID chip

Igår lördag besökte jag IT-mässan Dustin Expo 2017, på Globen i Stockholm. Bland utställarna såg jag två som presenterade klockarmband med pulsmätare. Jag testade två exemplar och reflekterade över några märkliga relaterade händelseförlopp som inträffade under de senaste veckorna. Jag hade bl.a. funderat över en sådan fiktiv mätare och något senare testade jag två verkliga sådana.

Lördagen innan (18 mars) hade jag som sagt inkluderat blogginlägget ”Flerfunktionellt Klockarmband”, där bland ”Andra Funktioner” nämnde jag en önskvärd ”elektronisk ID-koppling till pulsmätaren”. Därför mindes jag några tekniska lösningar som fick mig att leta efter och hitta information om ”Microchip implant”.

Ett av flera Expo föredrag handlade igår om hur “Teknologin flyttar in i kroppen”. Vi kunde se på storskärmen hur ett litet NFC-chip injicerades mellan tummen och pekfingret, medan processen filmades direkt. Det var imponerande, fast personligen föredrar jag fortfarande externa kombinationer av biometrisk identifiering.

Dessa IT-nyheter bekräftade min känsla av att de nödvändiga lösningarna till de innovationer som jag under de senaste veckorna hade funderat över, kan redan existera på olika håll.

Det som troligen saknas är att modifiera och kombinera några av dessa, så att slutresultatet uppfyller de nödvändiga specifikationerna. Detta kan i sin tur innebära att det som parallellt behövs är att vidare fundera över produktutvecklingen och dess finansiering, samt om potentiella marknader och en stegvis marknadsföring.

Hälsningar
Rafael Eduardo (RE)


Flerfunktionellt Klockarmband

Lördag den 18 mars 2017



I mitt blogginlägg ”Skendöd & Återinträde till Livet” skrev jag (RE) den 6 mars 2017 om ”olika funktioner”:

”Under denna helg har jag successivt insett att en och samma tänkbara lösning skulle kunna fungera för båda fenomen, genom att tillämpa olika funktioner. Ännu mer förvånad blev jag över att samma innovation skulle delvis kunna lösa även en tredje och en fjärde gammal idé. Därför finner jag anledning att återkomma till dessa frågor i några kommande blogginlägg.”


En grundläggande funktion som jag resonerade över var en pulsmätare i mindre format, som kunde monteras under ett klockarmband, i närheten av själva klockan. Jag föreställde mig mätningar via rörelsedetektorer eller mikro-kuddar kopplade till mätare av små tryckförändringar orsakade av pulsen.

Efter diverse sökningar blev jag överraskad över flera modeller som monteras under klockan och som via ljusdioder genomför optiska pulsmätningar. En sådan optisk anordning hade jag inte föreställt mig.

En fiktiv lösning som jag hade tänkt föreslå som ”Kinvention-Fiction”, visade sig plötsligt finnas i verkligheten som färdig produkt. Det bekräftade för mig min uppenbara okunnighet. Min brist på uppdateringar angående tekniska och vetenskapliga nya rön får mig att ofta känna mig pinsamt omodern och extra gammalmodig.

I detta fall kände jag mig framför allt mycket GLAD över att mitt Önsketänkande om kombinationen klockarmband + pulsmätare redan existerar. Dessa inledande bilder antyder samtidigt att mina egna fantasier inte var så avlägsna från den potentiella verkligheten.

===========

Andra Funktioner

I samband med den nämnda skriften ”Skendöd & Återinträde till Livet” (6 mars) återupptog jag gamla funderingar, som fick mig att associera med klockor. Några dagar tidigare använde jag inledande bilder med två klockor i mitt inlägg ”WTC, Synkro, Tid, Händer & Nobel” (2 mars). Denna klockor-synkronicitet kan ha bidragit till att ”ge smak åt den soppa” som fick mig att spekulera om flera fiktiva lösningar baserade på en pulsmätare. Några av dessa sammanfattar jag nu:

- En elektronisk ID-koppling till pulsmätaren
- Dataöverföring från och till pulsmätaren
- Datalagring i närheten av pulsmätaren
- Lätt touch kontakt mellan pulsmätaren och externa sensorer
- Kort etablering av kontakt med andra liknande pulsmätare

Dessa och andra relaterade innovationer tänker jag återkomma till. Under tiden fortsätter jag fantisera över ytterligare funktioner, av vilka kan också finnas några som färdiga produkter, fast i andra sammanhang.

===========

Optimering

Följande artikel från ”Aktiv Träning” beskriver några fördelar med liknande klockor:

Pulsmätare: vad fungerar bäst?

”Allt fler gps-klockor har inbyggda pulsmätare så att man slipper träna med ett pulsbälte runt bröstkorgen.”

Jag uppmärksammade också några reducerade egenskaper:

”Vad är bäst? Det kan verka både enkelt och bekvämt att mäta pulsen direkt via klockan. Men tekniken passar inte alla idrottsgrenar. Gemensamt för klockor med optisk pulsmätning är att det tar tid innan de registrerar rätt puls, ofta 5–10 minuter. Därutöver visar klockorna ofta plötsligt en orealistiskt hög eller låg puls. Dessutom reagerar de långsammare på pulsvariationer. Det innebär att de inte passar särskilt bra till korta intervaller som tar en minut eller mindre.”


Dessa värdefulla uppgifter kan innebära att den anordning som jag syftade på i egenskap av Önsketänkande, som visade sig redan vara tillgänglig som färdig produkt, kan ha vissa begränsningar. Därför kan man förvänta sig att en fortsatt process av optimering borde kunna leda till ännu närmare matchningar av funktionalitet. Ett bättre samspel mellan de egenskaper som jag förväntade mig och de finesser som kan förverkligas, verkar finnas inom räckhåll med redan befintlig teknik.

Det återstår att se om mina funderingar om mikro-kuddar och rörelsedetektorer skulle kunna fungera som pulsmätare under ett klockarmband. När jag högre upp använde metaforen ”ge smak åt den soppa” hade jag i åtanke den individuella tankeverksamheten som blandar diverse ”kryddor” (idéer) i en innovativ gryta. Jag utgår från att en sådan process kan också fördelaktigt fungera inom en grupp som bedriver korsbefruktning av idéer.

- Med reservation för fel eller/och utelämnanden
- Med förbehåll för språkliga misstag

Med vänliga hälsningar
Rafael Eduardo (RE)


Skolor & Försvaret - 500 milj kr

Onsdag den 15 mars 2017



Det svenska samhället anstränger sig för att 500 miljoner kronor ska tillföras till det svenska försvaret under detta år, medan de anlagda skolbränderna innebär ca 500 miljoner kronor i samhällsförluster varje år. En sådan synkronicitet belyser vikten av att försöka fundera över innovationer och metoder som kan bidra till att bromsa eller åtminstone minska dessa skadliga skolbränder.

Medan drygt 3000 anlagda skolbränder förekom under 10 år i Sverige, blev alla skolbränder drygt 6000 totalt. Jag utgår från att de potentiella åtgärderna som lyckas minska anlagda bränder kan samtidigt minska de bränder som uppstår spontant, via olyckor, tekniska fel eller/och misstag.

Den 2 mars 2017 skrev jag (RE) om Synkroniciteter genom blogginlägget ”WTC, Synkro, Tid, Händer & Nobel”.

Den 12 mars skrev jag om Skolbränder genom blogginlägget ”Skolor och miljoner kr försvinner”. Där kunde man läsa om 500 miljoner kronor från en artikel i ”Forskning och Framsteg”:

”Varje år rapporteras hundratals skolbränder i Sverige, och minst hälften är anlagda. Antalet har fördubblats sedan 1990-talets nivåer, med år 2009 som en toppnotering – då de anlagda bränderna kostade svenska skattebetalare över 500 miljoner kronor”.

===========

Synkronicitet angående 500 miljoner kronor

Dagen efter att jag skrev om de ca 500 miljoner kronor som skattebetalarna går miste om varje år p.g.a. de anlagda skolbränderna, kunde jag den 13 mars läsa om 500 miljoner mer till försvaret, under detta år 2017. Nu kopierar jag följande information från Försvarsmakten:

500 miljoner mer till försvaret
Högkvarteret – 13 mars 2017

”På måndagen presenterade Försvarsgruppen en överenskommelse som innebär 500 miljoner kronor extra under 2017 till ökad militär förmåga och förstärkt förmåga inom totalförsvaret.”


Om den politiska överenskommelsen kopierar jag från SVT Nyheter:
Detta ska extrapengarna till försvaret gå till

”S, MP, M, C och KD har kommit överens om att 500 miljoner kronor ska tillföras till det svenska försvaret redan i år. Pengarna ska både användas inom totalförsvaret och det militära försvaret. Bland annat så ska Gotland få ett starkare luftvärn.”

===========

3055 anlagda skolbränder på 10 år

Uppgifterna i de inledande tabellerna hittade jag i ett Excel blad som kan länkas från följande information av ”Myndigheten för samhällsskydd och beredskap (MSB)”:

Skolbränder - MSB

”Här visas en sammanställning av räddningstjänstens insatser till bränder i skolor. Räddningstjänstens insatser till bränder i skolor ger ett perspektiv på problemet med skolbränder. Det är dock inte alla bränder som leder till en insats från räddningstjänsten.”

Den använda Excel länken finns under grafiken angående ”Totalt antal insatser till bränder i skolor resp. anlagda bränder 2006–2015”. Av praktiska skäl flyttade jag hälften av informationen (från 2011 till 2015) lite längre ner i den inledande bilden.

===========

Dolda inre fiender

Medan Sverige försöker förstärka Försvarsmaktens förmåga, kan vi konstatera att okända förövare kan plötsligt bränna ner en hel skola, utan att liknande brott leder till konsekvenser för de inblandade. Risken kvarstår att samma brottslingar kan starta nya skolbränder, för att senare i livet förstöra andra samhällsfunktioner.

Jag antar att sådana lärlingar till pyromaner kan i praktiken fungera som inre fiender, vilka är kapabla att orsaka samhällsskador som kan jämföras med förödande attacker av yttre fiender. Mitt Önsketänkande i detta sammanhang är att samhällsmedborgarna hittar några extra mekanismer för att försvara oss från den förrädiska elden. Ännu bättre vore om eventuella barn som lockas av dessa kriminella handlingar, kunde istället omvandlas till nya övertygade försvarare av de allmänna tillgångarna.

- Med reservation för fel eller/och utelämnanden
- Med förbehåll för språkliga misstag

Med vänliga hälsningar
Rafael Eduardo (RE)


Skolor och miljoner kr försvinner

 Söndag den 12 mars 2017



I mitt föregående blogginlägg ”Skendöd & Återinträde till Livet” skrev jag (RE) den 6 mars 2017:

”Under denna helg har jag successivt insett att en och samma tänkbara lösning skulle kunna fungera för båda fenomen, genom att tillämpa olika funktioner. Ännu mer förvånad blev jag över att samma innovation skulle delvis kunna lösa även en tredje och en fjärde gammal idé. Därför finner jag anledning att återkomma till dessa frågor i några kommande blogginlägg.”


Efter ytterligare funderingar bestämde jag mig för att tillfälligt lämna ämnet ”Återinträde till Livet” i vilande tillstånd, för att i stället fokusera på den tredje gamla idén. Det beror på att åtminstone en del av ett tänkbart försök till partiell lösning skulle kunna dra nytta av liknande mekanismer.

I denna skrift presenterar jag en introduktion till ett allvarligt samhällsproblem, som berör våra skolor. Meningen är att stimulera eventuella läsare för att fundera över några ingredienser till icke traditionella lösningar. Jag håller redan på att reflektera om fiktiva åtgärder och siktar på att återkomma med något förslag till ”Kinvention-Fiction”.

Den tredje idén handlade om dessa många svenska skolor som förintas eller skadas av elden och som orsakar både dyrare försäkringar och försvunna skattepengar. Som ett exempel av många valde jag följande artikel från Expressen (mars 2014):

Skola brinner i Hedemora

”Sedan 4-tiden i morse har Räddningstjänsten förgäves kämpat mot branden i Fyrklöverskolan i Hedemora.”

===========

Skolbränder blir allt vanligare

Jag kopierar några alarmerande uppgifter från Aftonbladet (april 2010):

En skola brinner – varje dag

”1998 inträffade 307 skolbränder. Jämfört med rekordåret 2008 när hela 512 skolor tändes på. Under 2009 sjönk antalet bränder till 457. Men nästan hälften var anlagda.”

===========

Hundratals miljoner kronor

Från en artikel i ”Forskning och Framsteg” (augusti 2012) kopierar jag några uppgifter om skattepengar som försvinner genom eldens destruktiva kraft:

Svenska skolor brinner mest

”Varje år rapporteras hundratals skolbränder i Sverige, och minst hälften är anlagda. Antalet har fördubblats sedan 1990-talets nivåer, med år 2009 som en toppnotering – då de anlagda bränderna kostade svenska skattebetalare över 500 miljoner kronor”.

===========

Bakgrunden

Dessa kopierade rader redovisar för ungefärliga uppskattningar, som pekar på ca en skola som drabbas av bränder, varje dag i genomsnitt. De årliga samhällsförlusterna som dessa bränder orsakar närmar sig 500 miljoner kronor.

Jag antar att varje nya åtgärd som kan bidra till att minska något dessa förluster, borde kunna betraktas som en vinst för oss alla. Därför tänker jag fortsätta fantisera om några fiktiva innovationer, som syftar på att delvis bromsa den kriminella användningen av elden.

- Med reservation för fel eller/och utelämnanden
- Med förbehåll för språkliga misstag

Med vänliga hälsningar
Rafael Eduardo (RE)

Skendöd & Återinträde till Livet

Måndag den 6 mars 2017



Under helgen har jag (RE) flera gånger associerat ”Reentry” av de första rymdfarkosterna i atmosfären, med de människor som har lyckats komma tillbaka till livet, efter att de hade blivit betraktade som döda.

I mitt föregående blogginlägg ”WTC, Synkro, Tid, Händer & Nobel” skrev jag den 2 mars om bl.a. synkronicitet och gruppsamverkan runt sekelskiftet:

”En spännande brainstorming tog sin början och jag så småningom tog upp i senare möten, min idé om att försöka hitta ett larmsystem som eventuellt kunde hjälpa vissa människor som är rädda för att råka hamna levande under jorden.”

I samma WTC blogginlägg nämnde jag också minnet av en annan äldre idé:

”Medan den intressanta diskussionen utvecklades vidare mellan flera deltagare, hade jag i bakhuvuden av mina tankar ett minne om en virtuell innovation angående dessa ”Six degrees of separation”.”

Under denna helg har jag successivt insett att en och samma tänkbara lösning skulle kunna fungera för båda fenomen, genom att tillämpa olika funktioner. Ännu mer förvånad blev jag över att samma innovation skulle delvis kunna lösa även en tredje och en fjärde gammal idé. Därför finner jag anledning att återkomma till dessa frågor i några kommande blogginlägg.

Det handlar fortfarande om Önsketänkande och Verklighetsflykt, eftersom flera hinder orsakas av själva problemet. En av dessa svårigheter är att Skendöd lär betraktas som extremt osannolik i det moderna samhället, där den befintliga tekniken borde kunna identifiera t.o.m. de svagaste livsyttringarna.

En konsekvens av att Skendöd inte tas på tillräckligt allvar är att dess eventuella lösningar inte väcker prioriterat intresse. Längre ner kopierar jag en DN artikel som berör ett överraskande fall i Skandinavien, som visar att dilemmat kan uppstå när man minst anar det.

===========

Skendöd

Inom det angivna WTC inlägget från den 2 mars skrev jag också att ”Dessa långa tågresor bidrog till att jag tyvärr fick lämna dessa intressanta Innovation-möten, någon gång runt året 2001.”

Trots att jag inte längre deltog i gruppens Innovationssamtal från ca året 2001, fortsatte jag att då och då titta på nätet om ett ökande antal artiklar relaterade till ”Levande begravda” ämnet. Det gjorde att jag blev bekant med ett begreppet som även Illustrerad Vetenskap förklarade i september 2009:

Vad är skendöd

”Skendöd är ett tillstånd då kroppens livstecken är så svaga att de inte utan vidare kan konstateras. Det kan bland annat förekomma i samband med förgiftningar, nedkylning och olyckor med elektricitet. Med moderna medicinska instrument är det inte svårt att hitta livstecken i alla fall, men förr i tiden var det många människors största skräck att bli levande begravda.

Därför blev det under en period vanligt att likkistor försågs med olika typer av larmanordningar, till exempel ett rep som var knutet till en bjällra.”

===========

Enterrés Vivants



I alla världsdelar och på alla möjliga språk har människor i alla tider varit rädda för att bli begravda av misstag. Nyligen har jag förfärats över antalet artiklar om brottsliga begravningar av levande människor, som numera finns på nätet. Jag har inget minne över att jag råkade hitta sådana kriminella fall, när jag senast letade uppgifter om problematiken för några år sedan.

Mitt uppgraderade intresse handlar emellertid om felaktiga begravningar av människor som har råkat ut för en skendöd eller motsvarande. Jag har inga bevis för följande slutsats, men jag tar för givet (gissar) att många, många individer har längs millennierna råkat vakna till livet under jorden, utan den minsta chansen att få hjälp.

Jag utgår emellertid från att Skendöd fenomenet fortsätter att förvåna på global nivå. Därför tänker jag som sagt återkomma till det. En lämplig avrundning kan vara följande artikel i DN (året 2012):

Dödsdömd organdonator vaknade

”Läkare på danska Århus sjukhus bedömde att en 19-årig kvinna inte skulle överleva efter att ha varit med om en trafikolycka – och förberedde ett ingrepp för att använda hennes organ för donation.

Då vaknade kvinnan, skriver danska ekstrabladet.dk.

19-åriga Carina hade 2011 varit inblandad i en trafikolycka med dödlig utgång. Läkarna på Århus universitetssjukhus bedömde att Carina inte heller skulle överleva, och bad hennes föräldrar ta ställning till om de var redo att donera dotterns organ.”

I detta fall uppstod en tursamt ”Reentry” händelse och Carina kunde fortsätta leva vidare.

- Med reservation för fel eller/och utelämnanden
- Med förbehåll för språkliga misstag

Med vänliga hälsningar
Rafael Eduardo (RE)


WTC, Synkro, Tid, Händer & Nobel

Torsdag den 2 mars 2017

 

Jag är mycket intresserad av ”Synkronicitet” fenomenet, som enligt den schweiziske psykologen Carl Gustav Jung (1875-1961), är "ett iakttagbart meningsfullt sammanträffande utan orsaksmässigt samband".

Ett exempel som jag ofta minns är att min käre far Rafael avled i hemlandet för flera år sedan, när det i Sverige var vår namnsdag. Några år senare avled hans syster, när här återigen var Rafaels dag.

Idag började jag skriva den första skissen till detta blogginlägg och valde rubriken baserad på ett trevligt AW-möte som tog plats igår, onsdagen den 1 mars. På väg till träffen passerade jag utanför "World Trade Center” byggnaden i Stockholm och mindes en stimulerande vecka som började just inne på WTC för över 10 år sedan.

Med tanke på att jag då kunde hälsa flera personligheter, tänkte jag igår på fenomenet ”Six degrees of separation”, som enligt Wiki ”är en teori om att alla personer i världen känner varandra via relationer mellan personer, sex eller färre.”

Medan jag passerade mittemot WTC tänkte jag på bl.a. den italienske konstnären Roberto, som jag träffade 1998 i en utställning nära Marbella. Han träffade Salvador Dali, som träffade diktatorn Francisco Franco, som hälsade Adolf Hitler:

 

Robertos familjenamn motsvarar efternamnet av en närstående person i Sverige, som har italiensk påbrå. Jag köpte en bok som konstnären signerade i Spanien och som jag senare gav som present i Sverige. När jag hälsade Roberto 1998 hamnade jag på ett avstånd av 4 handslag från Hitler och Mussolini (Franco umgicks även med il Duce).

Synen av WTC associerade jag också till mitt handslag med en företagsledare som har träffat Kungen Carl Gustav och många andra viktiga personligheter.

===========

Tiden

Efter att jag skrev rubriken mindes jag att den 28 februari satt jag framför samma skärm och bredvid tangentbordet såg jag en ask med AA batterier som jag nyligen hade köpt. Nästa steg var att se en liten undangömd ”Moretime” väckarklocka över en närstående hylla. Eftersom jag har använt mobilens väckarklocka under drygt ett par år, har ”Moretime” klockan varit inaktiv sedan batteriet tog slut.

Jag passade på att byta batteriet. Senare ville jag justera klockslaget och ”Moretime” visade kl 7:03. Nästa steg var att titta på min Casio klocka och den visade kl 7:02. Med förvåning konstaterade jag att en klocka som länge varit inaktiv började fungera igen på nästan samma minut som det aktuella klockslaget. Ett dygn med 24 timmar innebär 1440 minuter. Jag behövde endast justera 1,5 minut.

Denna synkronicitet ledde till att jag efter rubriken letade efter en bild av en liknande väckarklocka på nätet. Innan jag kopierade den tittade jag igen på min Casio klocka och märkte att det var kl 10:10, dvs. samma klockslag som fanns i ”Moretime” bilden. Därefter letade jag efter en bild på en Casio klocka och konstaterade av flera bilder som finns på nätet markerar just 10:10. Avvikelserna ligger på ca 1,5 minut.

Jag är medveten om att allt detta är svårt att tro, men jag har upplevt ännu märkligare synkroniciteter. Några av dessa har räddat mitt liv vid olika tillfällen.

===========

Think Tank

Från rubrikens beståndsdelar har jag redan berört WTC, Synkroniciteter, Tiden (klockor) och Händer (t.ex. mina 4 handslag från Führern och från il Duce). Det återstår uppfinnaren och innovatören Alfred Nobel.

Några minuter efter min syn av WTC igår, satt jag tillsammans med några innovatörer och en av dem berörde möjligheten att starta en sorts kreativ tänkande i grupp. Med tanke på att just denna ”Rituala” blogg återstartades efter att liknande förslag uppstod i tidigare AW sammankomster, uttryckte jag omedelbart min glädje över att en sådan Brainstorming återigen föreslogs, fast av en annan deltagare.

Medan den intressanta diskussionen utvecklades vidare mellan flera deltagare, hade jag i bakhuvuden av mina tankar ett minne om en virtuell innovation angående dessa ”Six degrees of separation”. Samtalet vandrade emellertid mot flera andra förslag mellan Jorden, Vattnet och Rymden.

Mitt i dessa kreativa samtal tog jag upp den rädsla som många människor har över möjligheten att bli levande begravda. Det påminde mig i sin tur att runt sekelskiftet såg jag en lockande annons i en lokaltidning. Där kunde jag läsa att individer som troligen hade tekniska idéer liggande i någon byrålåda var välkomna att delta i ett möte. Senare träffades vi på en möteslokal som hörde till den lokala kyrkoförsamlingen.


En spännande brainstorming tog sin början och jag så småningom tog upp i senare möten, min idé om att försöka hitta ett larmsystem som eventuellt kunde hjälpa vissa människor som är rädda för att råka hamna levande under jorden.

Några veckor senare fick jag emellertid ett nytt jobb som systemutvecklare på dåvarande Telia Prosoft, i Haninge. Jag började då pendla från den norra sidan av länet till den södra. Dessa långa tågresor bidrog till att jag tyvärr fick lämna dessa intressanta Innovation-möten, någon gång runt året 2001.

När vi redan började beröra dessa larm funderingar i gårdagens AW träff, närmade sig en annan deltagare som fick mig konstatera ännu en märklig synkronicitet. Han hade nämligen deltagit i den Brainstorming som uppstod på en annan möteslokal ca året 2001. Han mindes min idé om ett larmsystem för ”Buried Alive” människor.

===========

Nobel

Jag siktar på att återkomma till dessa funderingar, men inser att nu är det dags av avrunda. Jag drar därför nytta av följande artikel som jag läste i natt, innan jag satsade på min säng och på nya drömmar:

Alfred Nobels största skräck – att bli levande begravd

"Det kan förvåna men Alfred Nobels rädsla över att bli begravd medan han fortfarande var vid liv var för honom det värsta tänkbara sättet att dö på.”


När jag först läste igenom denna nästan färdiga text lade jag märke till att även sekundvisarna i de båda klockor som ingår i de inledande bilderna är så nära synkroniserade, som på ca 1,5 sekund. Dessa återkommande 1,5 minuter eller 1,5 sekunder påminner mig om att skillnaden mellan liv och död kan ibland motsvara dessa obetydliga tidsintervaller.

- Med reservation för fel eller/och utelämnanden
- Med förbehåll för språkliga misstag

Med vänliga hälsningar
Rafael Eduardo (RE)


Kinvention-Fiction eller Kinv-Fi

Söndag den 26 februari 2017



Bakgrunden till denna skrift finns i mina två föregående blogginlägg. Jag började med ”Rituala och Fiktiva Innovationer” där jag (RE) skrev om ”Andra Innovationer” den 22 februari 2017:

”Tack vare att denna blogg återigen har nu blivit aktiv, siktar jag på att dra nytta av den för att fokusera på andra sorters fiktiva innovationer, som förhoppningsvis skulle bli mindre kostsamma att färdigställa.

Därför avser jag att återkomma med ett förslag om en ny sorts litterär genre om ”Invention Fiction”, vars syfte skulle bli att associeras med vissa ”Science Fiction” skrifter, som innehåller fantasi skapade uppfinningar, vilka ännu inte har lett till verkliga innovationer.”

===========

Fantasy Rymdresan

Den andra delen av bakgrunden finns i mitt föregående blogginlägg ”Cavorite som Sci-Fi Uppfinning”, där jag igår den 25/2 skrev om den ”antigravity metal” som användes för rymdfarkosten:

”Under dessa avlägsna dagar hörde vi att den substans som hade uppfunnits av fysikern Mr. Cavor kunde upphäva dragningskraften. Med hjälp av en sådan FANTASI innovation kunde ett sfäriskt rymdskepp tillverkas, som gjorde det möjligt att resa till Månen”.

===========

Kinv-Fi

Sådana exempel av icke existerande uppfinningar typ ”Cavorite” har steg för steg fått mig att tänka på denna nya variant av litterär genre som jag egentligen skulle vilja kalla för ”Kinvention-Fiction” (Kinv-Fi). Den skulle kunna fokusera på potentiella uppfinningar som förhoppningsvis ligger närmare verkligheten än vissa ”Science-Fiction” (Sci-Fi) innovationer.

Genom att fantisera om virtuella uppfinningar, kan diverse svårigheter tillfälligt undanröjas. En fantasi skrift behöver inte brottas med de hinder eller förekomster av ”Moment 22” som brukar stå i vägen för verkliga innovationer. Några av dessa barriärer nämnde jag tidigare, som t.ex. patent och finansiering.

===========

Verklighetsflykt & Önsketänkande

En möjlig symbolik bakom ”Cavorite” antigravitation-substansen är att den kunde få diverse föremål att sväva och avlägsna sig från Jordens yta. Denna ”svävande” effekt påminner om tillämpningen av just enstaka fall av Verklighetsflykt.

Som ett sätt att bli påmind om ”Cavorite” har jag tänkt på en imaginär kusin-substans som jag nu kallar för ”Kavorite”. Därifrån har jag tänkt mig den litterära genren ”Kavorite-Invention-Fiction”, som jag sammanpressade till ”Kinvention-Fiction” eller ”Kinv-Fi”.

Om ”Cavorite” kunde användas som fantasy färdmedel av H.G. Wells, då föreslår jag att dess kusin-ämne ”Kavorite” används som medel för att åstadkomma ett tillstånd av Verklighetsflykt. I ett sådant fantasi tillstånd blir det lättare att ägna sig åt Önsketänkande, genom att låta det skrivna ordet framkalla fiktiva innovationer, till betydligt lägre kostnader än verkliga uppfinningar.

===========

Från K till Q



Denna K initial bokstav i ”Kinvention” associerar jag också till bokstaven Q , vilken symboliserar diverse dolda uppfinningar. Dessa innovationer kan vara nyttiga för hemliga agenter, men inte behöver existera i verkligheten.

- Med reservation för fel eller/och utelämnanden
- Med förbehåll för språkliga misstag

Med vänliga hälsningar
Rafael Eduardo (RE)

 


Cavorite som Sci-Fi Uppfinning

Lördag den 25 februari 2017



I mitt föregående blogginlägg ”Rituala och Fiktiva Innovationer” skrev jag (RE) om ett förslag angående en ny sorts litterär genre angående ”Invention Fiction”. Dess syfte skulle bli att associeras med vissa ”Science Fiction” skrifter, som innehåller FANTASI skapade uppfinningar, vilka ännu inte har lett till verkliga innovationer.

===========

Science-Fiction lösningar

Det fanns och finns många typer av fiktiva uppfinningar som har genomförts i Science-Fiction romaner, utan att idégivarna har behövt tänka på varken patent, finansiering, forskning, teknik, marknadsföring eller försäljningsframgångar.

Jag hittade t.ex. följande lista med en ”Timeline of Science Fiction Ideas, Technology and Inventions”.

Där kan man identifiera idéer som ännu inte har genomförts i verkligheten. En av dessa var substansen ”Cavorite - antigravity metal ”, som 1901 förekom i ”The First Men in the Moon” av H.G. Wells.

Jag och mina klasskamrater hörde om metallen ”Cavorite” under den första årskursen som hade ämnet engelska i vårt schema. Vår dåvarande första lärare i engelska brukade läsa några sidor av boken i slutet på varje lektion. Läraren Ubaldo var egentligen italienare, men han växlade sina uppdrag mellan min skola i Chile och en skola i Buffalo (USA). Därför klarade han sig utmärkt på både spanska och engelska.

Under dessa avlägsna dagar hörde vi att den substans som hade uppfunnits av fysikern Mr. Cavor kunde upphäva dragningskraften. Med hjälp av en sådan FANTASI innovation kunde ett sfäriskt rymdskepp tillverkas, som gjorde det möjligt att resa till Månen.

Den fiktiva ”Cavorite” uppfinningen kommer att fungera som ett lämpligt exempel i mitt nästa blogginlägg ”Kinvention-Fiction eller Kinv-Fi”.

- Med reservation för fel eller/och utelämnanden
- Med förbehåll för språkliga misstag

Med vänliga hälsningar
Rafael Eduardo (RE)


(Ämnet FANTASI påminde mig om min morfar Eduardo, vars förnamn fick jag på andra plats. Han var duktig på att måla porträtt, flora och fauna. Dessa egenskaper ärvdes troligen av min yngste bror Augusto, som är arkitekt i hemlandet).

 


Rituala och Fiktiva Innovationer

Onsdag den 22 februari 2017
 
 
Jag startade denna ”Rituala” blogg den 21 mars 2010 och gjorde en första paus den 13 februari 2011, när jag hann skriva 9 blogginlägg på spanska. De var relaterade till Jordbävningar, Vatten & Energi. Parallellt hade jag skrivit om Jordbävningar och Kärnkraft i en annan blogg, där jag fortsatte att delta efter min första paus från denna ”Rituala” webbplats.
 
Jag återkom med ett 10:e blogginlägg i ”Rituala”, den 24 september 2015 och efter det blev denna blogg vilande fram till idag. En av flera anledningar till att jag nu testar att återstarta denna sajt är att dess innehåll associerar jag med en framtida uppfinning, som förhoppningsvis kommer att larma tusentals människor, strax innan en kraftig storskalv råkar inträffa.
 
Rituala-Larmet skulle ge flera sekunders betänketid, innan de varnade människorna hastigt hinner fly från en bostad som snabbt riskerar att omvandlas till krossat byggnadsmaterial.
 
Jag känner stark samhörighet med barn och vuxna som några gånger i livet måste springa bort från sina sovrum, mitt i natten. Det beror på att jag, mina syskon och föräldrar, gjorde just det många gånger under min uppväxt i hemlandet. Vi sprang ut för livet och lyckligtvis klarade sig våra dåvarande hem, utan allvarliga skador. Tyvärr förlorade ibland många andra landsmän både livet och hemmet, när Richterskalan slog till med full kraft.
 
En sådan innovation skulle kräva både vetenskapliga, tekniska och industriella insatser, vilka i sin tur skulle innebära höga kostnader. Med tanke på att jag har mer eller mindre drömt om detta under flera decennier, inser jag nu som 70-åring att jag tyvärr inte kommer att hinna se ett sådant underverk i full drift.
 
===========
 
Globala Riskzoner
 
Ännu en gång tackar jag nu Wikipedia, när jag från den svenska ”Jordbävning” artikeln kopierar följande:
 
”Högriskområden för framtida storskalv
 
Cirka 3 miljarder människor lever i områden som riskerar att drabbas av kraftiga jordbävningar. Risken för framtida jättekatastrofer med i värsta fall miljontals dödsoffer ökar då städerna i framförallt u-länderna växer explosionsartat.”
 
Senare: ”Även megastäder (med minst 10 miljoner invånare) i den rika delen av världen ligger i högriskområden, till exempel Tokyo, Osaka och Los Angeles. Bland andra flermiljonstäder i i-länder kan nämnas San Francisco, Neapel, Nagoya och Aten. Flertalet av dem har tidigare drabbats av mycket svåra jordbävningar och kommer förr eller senare göra det igen.”
 
===========
 
Rituala Larmet
 
Full medveten om att ett sådant varningssystem förblir olöst under en ytterligare avlägsen tid, väljer jag att än så länge namnge det, med samma bokstäver som namnet i denna blogg. Detta ”Rituala” namn har en historisk relation till denna idé och för närvarande väljer jag att betrakta denna obefintliga anordning som en Önsketänkande, eller som en Fiktiv Innovation.
 
Sverige är ett lyckligt lottat land som behandlas mycket, mycket snällt av Richterskalan. Jag är mycket tacksam även för det. Sverige är också ett land med värdefulla tekniska och vetenskapliga erfarenheter. En grupp innovatörer skulle kunna dra nytta av dessa viktiga resurser, för att insamla den kompetens som behövs för att utveckla ett första Rituala varningssystem, med vinstgivande exportpotential.
 
Ett sådant system skulle troligen efterfrågas i flera regioner av världen, som ständigt riskerar att drabbas av nya mäktiga seismiska skakningar.
 
===========
 
Andra Innovationer
 
Tack vare att denna blogg återigen har nu blivit aktiv, siktar jag på att dra nytta av den för att fokusera på andra sorters fiktiva innovationer, som förhoppningsvis skulle bli mindre kostsamma att färdigställa.
 
Därför avser jag att återkomma med ett förslag om en ny sorts litterär genre om ”Invention Fiction”, vars syfte skulle bli att associeras med vissa ”Science Fiction” skrifter, som innehåller fantasi skapade uppfinningar, vilka ännu inte har lett till verkliga innovationer.
 
Jag hoppas också kunna återkomma till idén om ”Rituala Larmet” lite längre fram, samt önskar att en grupp entusiastiska innovatörer med intresse för Richterskalan kunde bildas någon gång.
 
- Med reservation för fel eller/och utelämnanden
- Med förbehåll för språkliga misstag
 
Med vänliga hälsningar
Rafael Meza

Bomba Zar y 8,3 en Terremoto 2015

Jueves 24 de septiembre de 2015



Han transcurrido más de 4 años desde que incluí mi escrito anterior ”Iquique y Sismología en Región I”, el 13 de febrero de 2011. Varios motivos me llevaron paulatinamente a ir dejando de participar en algunos de los foros y blogs que me estimulaban hace algunos años.

Ahora decidí regresar a este blog Rituala, después de que en intercambios con mis hermanos yo percibí una coincidencia relacionada con Agua y Energía, dos temas que me continúan interesando. Comienzo mencionando que los primeros artículos de prensa que leí sobre el terremoto chileno del 16 de septiembre de 2015, proporcionaban un nivel de Richter 8,4. Un ejemplo de ello copio ahora del periódico español ”El Mundo Internacional”, donde el 17 de septiembre se podía leer:

”TERREMOTO EN CHILE
12 muertos y un millón de evacuados tras un terremoto de magnitud 8,4 en Chile”

===========

USGS llegó a Richter 8,3

Así como comenté en ”Diferencias Richter y Energía” del 2 de mayo de 2010, el USGS (U.S. Geological Survey) llegó posteriormente a un nivel de Richter 8,3. Ello se debió probablemente a que llegaron mediciones desde varias estaciones:

M8.3 - 46km W of Illapel, Chile

===========

Promedio llegó a Richter 8,35

En algún momento recordé el siguiente artículo de Wikipedia, que he visto varias veces anteriormente:

Richter magnitude scale

Al mirar en la columna ”Approximate Magnitude” ví Richter 8,35. Ese nivel coincidía con el promedio entre los primeras informes de 8,4 de Chile y el posterior informe de 8,3 del USGS.

Enseguida dí una mirada a la columna ”Approximate TNT for Seismic Energy Yield”, que aportaba con el equivalente de 50 megatones de TNT. Finalmente en ”Example” pude leer:

”Tsar Bomba - Largest thermonuclear weapon ever tested. Most of the energy was dissipated in the atmosphere.”

===========

Bomba del Zar

La Bomba del Zar, bomba Emperador o emperador de las bombas, también llamada RDS-220, fue una bomba de hidrógeno desarrollada por la Unión Soviética, responsable de la mayor explosión provocada por seres humanos. Fue detonada el 30 de octubre de 1961 como demostración, a 4 km de altitud sobre Nueva Zembla, un archipiélago ruso situado en mar de Barents, en el Océano Ártico. La lanzó un bombardero Tupolev Tu-95 modificado.”

===========

Hiroshima - Agosto 6 de 1945

En el mismo tabulado que ví la Bomba Zar, noté que la bomba atómica (Little Boy) que destruyó la ciudad de Hiroshima equivalía a 15 kilotones de TNT. Considerando que 1 megaton (millón de toneladas) equivale a 1000 kilotones (miles de ton), pensé en la relación:

50.000 kilotones (Zar) / 15 kton (Little Boy) = 3333 veces

O sea que la mayor bomba nuclear (Tsar) que ha explotado hasta el momento, logró convertir un nivel energético equivalente a más de 3300 veces la energía que incineró a decenas de miles de japoneses en 1945.

===========

Diferencias Richter y Energía

Reitero que con el título anterior sobre ”Diferencias” incluí un escrito en este mismo blog, el 2 de mayo de 2010. Si consideramos Richter 8,35 de la bomba Zar, menos Richter 6 de la bomba de Hiroshima, llegamos a 2,35 de diferencia.

Si enseguida multiplicamos ello por 3/2, es decir 2,35 x 1,5 = 3,525

Si finalmente elevamos 10 a 3,525 llegamos a algo más de 3349:



Esos 3349 son algo más que los 3333 obtenidos en el párrafo anterior, pero como en estos temas se trata de aproximaciones, creo que podemos conformarnos con unas 3300 veces, donde hasta la segunda cifra significativa 3 podría ser cuestionada. Eso podría deberse a que como dije antes, las primeras mediciones arrojaron 8,4 y las posteriores llegaron a Richter 8,3.

===========

Illapel - 16 de septiembre de 2015

El terremoto que tuvo su epicentro a unos 46 km al oeste de la ciuda de Illapel, convirtió entonces una energía comparable a la de más de 3300 bombas de Hiroshima. Esta apreciación es por supuesto ”Salvo error u omisión”.

La energía de ese sismo chileno Richter 8,35 remeció violentamente nuestra geografía y agitó salvajemente nuestro mar. Quedaron muertos, heridos y desaparecidos. Muchas familias perdieron sus hogares.

La vida depende de Agua y Energía. La muerte es a menudo ocasionada por Energía y Agua. Ello lleva a pensar una vez más en ”La primera Ley de la Termodinámica”, relacionada con la ”Conservación de la energía”. Esta establece que ”La energía no puede crearse ni destruirse, sólo se puede cambiar de una forma a otra”.

La energía tranformada por unas 3300 bombas de Hiroshima podría convertir en cenizas a todos los seres humanos, a todos los animales y a todos los vegetales en varias ciudades, campos y bosques. Una energía similar puede de otra forma transformarse en feroz movimiento destructivo y en incontrolable violencia del agua marina.

Por otro lado podemos pensar en que el eventual uso de bombas nucleares depende de la voluntad humana, mientras las convulsiones de nuestro planeta dependen de las leyes de la naturaleza.

Salvo error u omisión.

Cordiales saludos
Rafael Meza


Iquique y Sismología en Región I

Domingo 13 de febrero de 2011


Iquique y Primera Región


He optado por utilizar el punto que aparece en mi versión de Google Earth cuando busco por Iquique, Chile.


Sus coordenadas decimales son:


-20.244065, -70.138563


He puesto un punto rojo sobre el lugar indicado en el mapa satelital:


 


Con esas coordenadas centrales he puesto un radio de 300 en la búsqueda con la base de datos PDE del USGS (U.S. Geological Survey). Busqué por sismos de magnitud Richter 6,6 o mayores (basado en el sismo 6,6 que afectó a la central nuclear japonesa de Kashiwazaki-Karima en 2007).


Enseguida he simplificado las líneas resultantes y solo he dejado tres columnas. La primera es la fecha (año, mes, dia), la segunda es la magnitud Richter y la tercera es la distancia en km, desde el epicentro del sismo hasta el punto marcado “Iquique” que aparece en mi versión de Google Earth. Estos son los sismos registrados en el database PDE del USGS:


1976.11.30 --- 7.3 --- 130
1987.08.08 --- 6.9 --- 135
1999.11.30 --- 6.6 --- 179
2005.06.13 --- 7.8 --- 102
2007.11.14 --- 7.7 --- 222


2007.11.15 --- 6.8 --- 296
2007.12.16 --- 6.7 --- 299


==========


Sismos históricos


La lista generada por la búsqueda en la base de datos SISRA del USGS fué la siguiente, después de simplificar las columnas:


1604.11.24 --- 8.3 --- 194
1604.11.24 --- 7.0 --- 274
1615.09.16 --- 7.5 --- 194
1681.03.10 --- 7.3 --- 194
1868.08.13 --- 8.5 --- 194


1869.08.24 --- 7.4 ---  71
1871.10.05 --- 7.3 ---   5
1877.05.10 --- 8.3 ---  71
1910.10.04 --- 7.3 --- 227
1911.09.15 --- 7.3 --- 196


1915.06.06 --- 7.6 --- 258
1916.08.25 --- 7.5 --- 237
1921.10.20 --- 7.0 --- 295
1922.03.28 --- 7.2 --- 237
1928.11.20 --- 7.1 --- 252


1931.07.18 --- 6.8 --- 275
1933.02.23 --- 7.6 ---  93
1934.06.24 --- 6.9 --- 251
1934.12.04 --- 6.9 --- 105
1934.12.04 --- 6.9 --- 105


1940.10.04 --- 7.3 --- 213
1940.10.06 --- 6.8 --- 213
1943.03.14 --- 7.2 ---  71
1943.12.01 --- 7.0 --- 145
1946.07.26 --- 6.8 ---   66


1946.07.26 --- 6.8 ---  66
1949.04.25 --- 7.3 --- 130
1949.05.08 --- 6.8 --- 182
1949.05.30 --- 7.0 --- 227
1952.05.24 --- 6.8 ---  47


1953.12.07 --- 7.4 --- 253
1955.12.06 --- 6.8 ---   8
1956.01.08 --- 7.1 --- 138
1956.09.15 --- 6.8 --- 121
1959.06.14 --- 7.4 --- 120


1962.12.29 --- 6.8 ---  17
1967.05.11 --- 6.7 --- 169
1976.11.30 --- 7.3 --- 131


Aquí se puede notar que el último sismo histórico es de 1976 y queda a 131 km del centro de Iquique. En la lista anterior del database PDE ese sismo aparece primero y a 130 km del centro. La diferencia de solo 1 km es una tolerancia más que aceptable.


==========


Zonas intermedias


Al concluir esta lista recurro a una reservación que también agregué en la lista anterior sobre Arica, es decir:


“En algunas zonas limítrofes entre cada región se producirá una repetición de ciertos sismos, pero no creo que ello cause mayores problemas.”


Ahora puedo mostrar esa repetición con un ejemplo:



Se trata de un sismo grado Richter 6,6 que en este escrito sobre la Primera Región aparece de la siguiente forma, es decir a 179 km del centro de Iquique:


1999.11.30 --- 6.6 --- 179


El mismo sismo aparece en el escrito anterior sobre la Región XV, a una distancia de 127 km del centro de Arica:


1999.11.30 --- 6.6 --- 127


Yo puse en Google Earth las coordenadas decimales de los respectivos centros que el mapa satelital dá para ambas ciudades. Enseguida puse las coordenadas del sismo, que el database PDE del USGS entrega con dos decimales, es decir:


-18.90  -69.17


La posición coincide con el sismo indicado por el mapa Google. Enseguida me valí de la regla de medición del mapa, que dió 198 km de distancia a vuelo de pájaro entre ambos centros. Las distancias al sismo coinciden también perfectamente.


Algo similar ocurre con otros sismos y lo mismo sucederá cuando busquemos la sismología de las regiones más sureñas. En las zonas intermedias surgirán sismos que están a menos de 300 km de dos centros regionales.


Salvo error u omisión.


Cordiales saludos
Rafael Meza


Arica y Sismología en Región XV

Domingo 19 de diciembre de 2010


En mi blog sobre Deresu-111 he estado escribiendo sobre diversas relaciones entre los remezones de la energía telúrica y los eventuales escapes de radiactividad al convertir el calor generado por la fisión nuclear:


DERESU-111 / Desarrollo Regional Sustentable 111-38


Allí en “Deresu” me referí a la sismología de nuestra capital Santiago de Chile, el domingo 21 de noviembre de 2010. Posteriormente pensé en indagar sobre la sismología de las diversas regiones de Chile. Ello me llevó a concluir que sería más adecuado poner esos datos en este blog llamado “Rituala”.

Como expliqué en mi primer tema “Bienvenido(a) a mis apuntes Rituala” del domingo 21 de marzo de 2010, yo inicié este sitio en el mes siguiente al terremoto grado 8,8 en Bio-Bio. Mi intención era escribir aquí sobre Agua, Energía, temas muy estrechamente relacionados con los maremotos y los terremotos.

De ahí que me parece apropiado ir poniendo aquí (poco a poco) cifras sobre fuertes sismos históricos ocurridos en todas las regiones de Chile, pues de esa forma irán quedando archivados con cierta cercanía entre todas las listas resultantes.




Esos datos podrán servirnos más adelante, al buscar sinergia con lo que yo siga escribiendo en el sitio sobre Deresu-111.


Volviendo a la sismología de Santiago en el sitio Deresu, me basé en dos registros del USGS (U.S. Geological Survey). Se trata de los databases PDE y SISRA.


El primero (PDE) tiene la denominación “USGS/NEIC (PDE) 1973 - 2010 xx yy”. Usé las letras “xx” para indicar el mes actual y las letras “yy” para indicar el dia equivalente a anteayer. Eso se debe a que dicha base de datos se actualiza con dos dias de plazo.


El segundo (SISRA) tiene la denominación “South America, 1471-1981”. Imagino que esa base de datos se vá completando sucesivamente y por ello asumo que poco a poco se van agregando sismos del pasado, a medida de que se van estudiando.


Para la sismología de Santiago escogí un radio de 1000 km, pensando en hacer posteriormente una comparación con la sismología de dos zonas geográficas que son relevantes en cuanto a energía nuclear. He pensado en Japón y en poner el centro en el Palacio Imperial de Tokio. También he pensado en el Estado de California y poner el centro en algún punto destacado de la ciudad capital Sacramento.


Dejaré esa intención para más adelante e intentaré hacer una búsqueda de sismos grado 6,6 para arriba, a 1000 km de esos centros importantes. Considerando que tanto Japón como California son zonas sísmicas y tomando en cuenta que ambas zonas tienen reactores nucleares, sería interesante comparar sus resultados sísmicos con los obtenidos para Santiago el domingo 21 de noviembre de 2010.


==========


Ciudades capitales y radios


Dejo Tokio y Sacramento para más adelante, pero mantengo el interés en aprovechar las herramientas del USGS para hacer búsquedas regionales. Pienso en recorrer todas las regiones de Chile y en hacer un listado de sismos contemporáneos (PDE) e históricos (SISRA), utilizando como centro cada ciudad capital regional.


Con la sismología de Santiago tenemos ya los datos relativos a la Región Metropolitana (RM) a partir del domingo 21.11.10


Ahora continuaré con las regiones, partiendo desde el norte de Chile y poniendo un radio de 300 km alrededor del centro de cada capital regional. Al llegar a las regiones más australes iré aumentando ese radio, debido a que aumenta la distancia entre las ciudades principales.


En algunas zonas limítrofes entre cada región se producirá una repetición de ciertos sismos, pero no creo que ello cauce mayores problemas.


==========


Límites, Historia y maremotos


La Región XV de Arica y Parinacota tiene límites internacionales con Bolivia y Perú. La Paz, capital de Bolivia, está a unos 300 km de Arica. La ciudad peruana de Arequipa está a unos 270 km de Arica.


Como la sismología no se detiene en las fronteras nacionales, me parece apropiado incluir las zonas fronterizas. Como la sismología tampoco se detiene ante consideraciones históricas, creo muy valioso incluir los sismos ocurridos antes de la Guerra del Pacífico, ya que desde el punto de vista de la energía nuclear son de especial significado los maremotos.


El rendimiento de los reactores nucleareas tradicionales es cercano a la tercera parte de la energía convertida via la fisión nuclear. Si tomamos como ejemplo la central nuclear más cercana a mi dormitorio (103 km al norte) ocurre que el efecto térmico de sus tres reactores llega a poco más de 9100 MW.


El efecto neto de esos tres reactores es de poco más de 3100 MW (34% del efecto térmico). Esto implica que gran parte de la energía generada debe enfriarse, pues el vapor de agua que mueve las turbinas debe condensarse hacia el estado líquido, para volver a transformarse en vapor repetidas veces.


Existe la posibilidad teórica de utilizar parte de ese calor para calentar industrias y viviendas, pero hay limitaciones de distancia. El calor se disipa sucesivamente al transportarlo a muchos km de los reactores.


Los reactores nucleares de Suecia se enfrían con agua de mar. Los reactores nucleares de la mayor central atómica del mundo (Kashiwazaki-Kariwa en Japón) se enfrían con agua de mar. Ignoro cuales reactores en el mundo son enfriados con agua de ríos o lagos, pero en el caso de Francia hay varios refrigerados por agua de rios.


Supongo que en caso de instalarse reactores nucleares en algunos puntos del Desierto de Atacama, estos deberían enfriarse con agua de mar, considerando que no hay muchos ríos o lagos que puedan disipiar todo el calor no aprovechable.


No descarto que surjan otros tipos de reactores que no requieran de tanta agua para su enfriamiento, pero yo en este razonamiento me baso en reactores que requieren de agua relativamente fría de mar, de lagos o de rios.


Imagino que debe ser complicado instalar reactores nucleares en zonas costeras donde existe el riego de que surjan futuros maremotos. Pienso no solo en la seguridad física de los edificios, sino tambien en la fuerza del agua que busca meterse por cada ventana y orificio disponible.


==========


Arica y Región XV


Seguramente hay varios edificios y monumentos apropiados para ser considerados “centrales” en Arica. Pienso por supuesto en el famoso Morro de Arica y en la Catedral San Marcos (diseñada por Eiffel). He optado sin embargo por utilizar el punto que aparece en mi versión de Google Earth cuando busco por Arica, Chile.


Sus coordenadas decimales son:


-18.454316, -70.290248


He puesto un punto rojo sobre el lugar indicado en el mapa satelital:



 


Con esas coordenadas centrales he puesto un radio de 300 en la búsqueda con la base de datos PDE del USGS. Busqué por sismos de magnitud Richter 6,6 o mayores. Enseguida he simplificado las líneas resultantes y solo he dejado tres columnas. La primera es la fecha (año, mes, dia), la segunda es la magnitud Richter y la tercera es la distancia en km, desde el epicentro del sismo hasta el punto marcado “Arica” que aparece en mi versión de Google Earth. Estos son los sismos registrados en el database PDE del USGS:


1976.11.30 --- 7.3 --- 269
1987.08.08 --- 6.9 ---  70
1988.04.12 --- 7.0 --- 254
1999.11.30 --- 6.6 --- 127
2001.06.26 --- 6.7 --- 163


2001.07.07 --- 7.6 --- 214
2005.06.13 --- 7.8 --- 204


==========


Sismos históricos


La lista generada por la búsqueda en la base de datos SISRA del USGS fué la siguiente, después de simplificar las columnas:


1552.07.02 --- 7.6 --- 231
1604.11.24 --- 8.3 ---   8
1604.11.24 --- 7.0 ---  93
1615.09.16 --- 7.5 ---   8
1681.03.10 --- 7.3 ---   8


1784.05.13 --- 7.8 --- 281
1868.08.13 --- 8.5 ---   8
1869.08.24 --- 7.4 --- 126
1871.10.05 --- 7.3 --- 193
1877.05.10 --- 8.3 --- 126


1911.09.15 --- 7.3 --- 247
1915.06.06 --- 7.6 --- 188
1921.10.20 --- 7.0 --- 241
1933.02.23 --- 7.6 --- 186
1934.12.04 --- 6.9 --- 142


1934.12.04 --- 6.9 --- 142
1943.03.14 --- 7.2 --- 189
1946.07.26 --- 6.8 --- 144
1946.07.26 --- 6.8 --- 144
1948.05.11 --- 7.3 --- 105


1949.04.25 --- 7.3 --- 197
1952.05.24 --- 6.8 --- 227
1955.12.06 --- 6.8 --- 193
1956.01.08 --- 7.1 ---  67
1956.09.15 --- 6.8 --- 218


1956.10.03 --- 6.5 --- 204
1958.01.15 --- 7.0 --- 251
1959.06.14 --- 7.4 --- 255
1962.12.29 --- 6.8 --- 192
1967.05.11 --- 6.7 --- 273


1976.11.30 --- 7.3 --- 273


==========


Terremoto y Maremoto de Arica, 1868


Copio el texto de Wikipedia:


Terremoto de Arica de 1868


“Los navíos arrastrados fueron transportados por la marea, y tocaron fondo. Aquellos que tenían quilla redonda empezaron a girar sobre sí mismos, pero el Wateree, de fondo plano, resistió el arrastre y fue a parar a algunas decenas de metros de las pendientes.”




“Retirado ya el mar, el América resultó desfondado y semidestruido, yaciendo muy cerca del Wateree. No se encontró a ningún miembro de su tripulación. El velero inglés Channacelia giró tantas veces sobre sí mismo que enrolló toda la extensión de su cadena del ancla sobre su casco, y nadie se salvó también. El Wateree fue el más afortunado ya que quedó prácticamente indemne sobre su fondo plano sin mayores consecuencias que la pérdida de un solo marinero.”


Salvo error u omisión.


Cordiales saludos
Rafael Meza


Cimientos Profundos

Domingo 15 de agosto de 2010


Hace una semana, el domingo 8, publiqué en este sitio de Rituala mi artículo “Pilares con apoyo subterráneo”. Ahora continúo valiendome del excelente material publicado en Wikipedia. A pesar de las insuficiencias de esa fuente de información, agradezco el esfuerzo de muchos voluntarios, quienes en diversos idiomas realizan una “digestión” de muchísimo material acumulado, para llegar a una versión Wikipediana relativamente reducida y comprensible.


Esos datos de partida pueden conducir a que los lectores sean orientados a buscar otras fuentes por cuenta propia. Sigo ahora con la ayuda de una imágen de Wikipedia:




Ahí se muestra una perforación y enseguida un llenado de concreto armado. Yo me referí la semana pasada a postes de acero y/o concreto que son golpeados, llegando a largas cadenas de vigas soldadas.


Pido disculpas porque entrego el enlace a la versión en inglés de Wikipedia, pero tengo mis razones que explicaré más abajo:


Cimientos profundos, “Deep foundation” en Wikipedia


Yo pensé primero en aportar con el enlace en castellano, pero los lectores notarán que esa dirección web termina con un “cierre paréntesis”. Ese signo final puede producir problemas, ya que no siempre es copiado por ciertos editores de blogs o diversas páginas web.


Propongo que usted entre a la versión inglesa y que desde allí se dirija a otras versiones que se alcanzan desde la columna izquierda de Wikipedia, incluyendo por supuesto el caso “Español” que conduce al artículo “Pilote (cimentación)”.


Una ventaja de visitar los otros idiomas es que se logran ver imágenes que no aparecen en todas las versiones.


Yo puse más arriba una imágen común que aparece en varias de las versiones sobre este tema, pero lo que muestra el artículo en alemán (Deutsch) puede enriquecer lo que se vé en la versión sueca (Svenska) o en la holandesa (Nederlands) y varias otras. Una imágen dice más que mil palabras, según Mao. A veces basta con captar algunas pocas palabras clave en ciertos idiomas, para ubicarse más o menos con la ayuda de ilustraciones o fotos.


==========


Alto Rio


Como ya escribí antes, el sistema de pilotes de cimentación es ya de aplicación global y seguramente ha sido usado en gran parte de las ciudades chilenas. Describí las obras que ví avanzar durante años, bajo lo que que sería el WTC de Estocolmo.


Tuve la suerte de ver cuando pilotes se soldaban por encima de la punta de un pilote anterior ya enterrado. Sospecho que muchos lectores no han tenido una suerte similar, ya que muchas construcciones solo se divisan a lo lejos. Yo observé esos trabajos desde cerca, pues en esos años yo trabajaba en turnos y debía tomar el tren a pocos metros de los sonoros martillazos de ese tipo.


Entiendo que una vez que se clavan decenas de pilotes hasta las profundidades, las puntas visibles se cortan a tamaños deseables, para encima de ellos construir los cimientos. Partes de las estructuras metálicas del concreto armado se van soldando con las puntas de acero de esos postes.


Yo imagino que el edificio “Alto Rio” de Concepción no contaba con soportes profundos de ese tipo, ya que si los hubiese tenido, entonces para colapsar de la forma que lo hizo, debería haber quebrado los eventuales pilares. Puedo estar equivocado por supuesto, pero dejo que cada lector saque sus propias conclusiones.


Supongo que desarrollar esa tecnología en Chile, junto con otras técnicas asísmicas, puede traer beneficios tanto para el mercado interno de la construcción, como para la exportación de técnica y maquinaria.


Ahora dejo que cada cual busque las ramificaciones de información que parecen más atractivas. Con este enlace de Wikipedia siento que puedo finalmente sacar este tema de mi “Dimensión Pendiente”.


Es posible que regrese con diversos enfoques complementarios de esta temática en el futuro, pero en este momento siento que la información inicial queda de esta forma entregada. De aquí para adelante puede cada cual maravillarse con los artículos y videos existentes al respecto. Las palabras claves en diversos idiomas pueden servir para búsquedas más detalladas.


==========


Pfahlgründung


Un buen ejemplo de palabra clave es la alemana “Pfahlgründung”. Buscando por esa palabra en Google y enseguida seleccionando la función imágenes, encontré ahora más de 3000 aciertos. Se trata de fotos e ilustraciones que en conjunto dan una excelente idea sobre las diferentes soluciones que existen en cuanto a cimientos profundos.


De todas esas imágenes que dicen más que mil palabras, yo seleccioné las siguientes:



Muestran dos ejemplos esquemáticos de edificios cuyos cimientos están apoyados sobre pilotes, los que a su vez descansan sobre la roca profunda. Esa representación explica muy bien lo que he querido decir con respecto al edificio “Alto Rio”.


Con pilares similares, tal vez ese edificio no habría colapsado de la forma que lo hizo, ante la violencia de Richter 8,8.


==========



Palafitos


Ahora que el tema que propuse está ya documentado, agrego para eventuales interesados algunas líneas extra sobre los palafitos que he mencionado antes. Para ello agrego que en Estocolmo hay una isla llamada “Gamla Stan” (Ciudad Vieja), donde entre otros edificios se encuentran el Palacio Real y el Parlamento (Riksdagen).


Aquí he copiado dos imágenes del Parlamento sueco:



La parte izquierda muestra el antiguo edificio bicameral, que en la actualidad es utilizado para conferencias y para encuentros de las diferentes comisiones o de los partidos políticos.


La parte derecha muestra la “relativamente nueva” cámara única, cuyo salón principal tiene amplios ventanales con vista hacia el agua.


Lo relevante para este tema es que la parte antigua del Riksdagen está construída sobre palafitos de apoyo, hechos de troncos de madera. Gran parte de los edificios y casas antiguas sobre esa isla, descansan sobre cimientos que están apoyados encima de troncos clavados en el subsuelo.


Tronco = Stock (plural “stockar”)
Holme = Islote


Uno de los posibles orígenes de la palabra “Stockholm” (Estocolmo) se basa en esas dos palabras , es decir “Stock” (tronco) y “Holme” (islote).


Aunque esa antigua isla (o más bien varios islotes unidos por puentes) está llena de postes (troncos de árboles de soporte bajo la tierra y barro), se asume que la palabra se refería más bien a barreras de defensa contra atacantes por via acuática. Esas barreras eran hechas de troncos enterrados en las orillas de los islotes, que quedaban con una cierta altura sobre el nivel del agua.


Aquí aporto con un enlace a la versión sueca sobre los edificios del Parlamento sueco:


Edificios del Parlamento sueco

De ahí saqué las dos imágenes que se muestran más arriba. Una vez más, creo que no es el texto, sino que las otras imágenes las que aportan con información relevante. Debajo de la sección “Uppförande” (construcción, ejecución) se ven dos fotos en blanco y negro.


La fotografía de la derecha tiene el texto “Grundläggningen år 1898”, que se refiere a la base (grund) y al trabajo de construir los cimientos en 1898. Ahí es posible ver muchos troncos, a la espera de ser clavados con martillos que se accionan desde las torres piramidales que se observan cerca de los mismos troncos.


En la parte inferior de ese mismo artículo de Wikipedia se incluyen cuatro fotografías. La segunda de ellas muestra el antiguo edificio bicameral del Parlamento a la izquierda y el edificio unicameral a la derecha. Se vé gente caminando sobre un puente, que conduce a un arco y desde allí a un camino angosto que separa (o más bien une) ambos adificios.


Lo interesante para esta explicación es que el edificio antiguo a la izquierda (iniciado en 1897) descansa sobre troncos de madera (que he llamado de “palafitos”), mientras que el edificio “nuevo” a la derecha (inaugurado en 1983) descansa sobre pilares de acero y concreto, alrededor de los cuales he basado toda esta argumentación.


Salvo error u omisión.


Cordiales saludos
Rafael Meza


Pilares con apoyo subterráneo

Domingo 8 de agosto de 2010


El 23 de mayo de 2010 coloqué aquí en el sitio de Rituala mi artículo anterior y aunque tenía intenciones de continuar en esos dias, referiendome a una técnica sobre apoyo estructural subterráneo, han pasado ya más de dos meses y recién me dispongo a corregir mi negligencia.


Hay mucho material relacionado en la red, pero antes de aportar con algunos enlaces, quiero intentar presentar una modesta inroducción al tema, totalmente conciente de que eventuales lectores ya conocen muy bien de qué se trata. A los amigos que ya saben de lo que he llamado de “palafitos” contemporáneos, pido disculpas por lo tedioso que esto puede resultar.


A los amigos que no están muy familiarizados con esa técnica, pido disculpas por lo elemental que resultarán mis explicaciones. Como he expresado antes, yo no soy experto, sino que solo un simple aficionado, sin capacidad de entender gran parte de lo que se explica en libros y manuales sobre sismografía.


Mi intención es indicar algunas pistas. De ahí para adelante es cosa de cada interesado el seguir buscando por cuenta propia, en la medida de que surja interés y de que se tenga tiempo extra a disposición.


Ahora voy manos a la obra y muestro una imágen ya clásica, sobre lo ocurrido en Concepción el 27 de febrero de 2010. Se trata del famoso edificio que simbolizó una nueva catástrofe para nuestro país:


 


Cada uno de nosotros tiene un historial propio acerca de las impresiones causadas por diversas catástrofes. Trataré de limitarme en este caso, mencionando que al ver fotografías similares a esta, surgió el recuerdo de ciertos pilares de soporte estructural, que por primera vez ví a fines de los años 70.


Supongo que quienes leerán esto ya han visto pilares similares, debido a que su uso es ya global. Repito que solo soy aficionado, pero la pregunta persiste. Esta es si un edificio como ese habría resistido mejor, si hubiese estado apoyado por largos pilares subterráneos, a los que me referiré con más detalles en otro artículo.


==========


Martillos en los 70 y 80


A fines de los 70 y durante los 80 yo trabajaba en el centro-centro de Estocolmo. Mi principal lugar de trabajo era un “bunker” subterráneo que contaba con instalaciones responsables por un gran flujo electrónico de pagos diarios. Era mucho dinero que de diversas formas llegaba a la casi totalidad de la población y de las empresas públicas y privadas.


En Chile yo trabajaba en turnos hasta cerca de fines de 1973. En Suecia trabajé demasiados años más en turnos. A veces iba a la pega en auto, pero lo más común era que tomaba un tren provincial. Menciono estos antecedentes, debido a que al atardecer se escuchaban potentes martillazos en la Estación Central de Estocolmo, que quedaba a pocos minutos de caminar desde mi trabajo.


Durante el dia se limitaban esos golpes, pero de tarde y de noche era imposible no escucharlos. Se trataba de grandes bloques metálicos que pesaban varias toneladas. Eran levantados por cables a lo largo de una larga torre. Desde el tope se soltaban y se dejaban caer sobre un poste de concreto armado, que se iba clavando poco a poco en el duro suelo.


Usted que lée esto seguramente los ha visto muchas veces, en diferentes lugares de construcción en cualquier país. Eso que no es novedad en el siglo 21, llamaba la atención hace unos 30 años.


Como yo tomaba el tren a diferentes horas del dia o de la noche, me tocó ver muchas veces como una vez que un poderoso poste estaba casi totalmente enterrado, se montaba otro poste similar encima y en la zona de contacto entre ambas puntas de acero, se soldaba fuertemente con soldadura de arco.


Enseguida el martillo seguía golpeando y clavando el nuevo poste. De esa forma se iban introduciendo en la tierra grandes cantidades de postes soldados en cadena, que en total alcanzaban hasta muchas decenas de metros de profundidad.


El procedimiento se detenía cuando los grandes martillos ya no lograban hundir más una determinada columna. Ahí era evidente que la columna había llegado a toparse con la roca viva, que llegaba a un determinado grado de dureza, o superior a lo especificado.


Después de algunos dias se veían varios otros postes enterrados en la cercanía de los anteriores. Yo notaba que algunos de ellos era clavados en angulos algo distintos y suponía por ello que tal vez llegaban a toparse con roca que quedaba lejos del punto superficial de partida, a buena distancia vertical del centro mismo donde surgía el segmento visible.


Finalmente sobre una determinada cantidad de postes se construía una estructura de concreto armado, con gruesos componentes de acero inoxidable. De todo ello surgían columnas sumamente firmes, destinadas a soportar pesados edificios.


Aquí agrego una imágen que muestra varias de las columnas resultantes a ambos lados de un par de líneas ferroviarias:





Yo he marcado con círculos celestes algunas de las columnas más cercanas, intentando dar una ligera sensación de perspectiva. Además de las columnas aquí visibles hay muchas más detrás de la cámara y al fondo de esta foto.


Algo similar se hizo con muchas otras vías, alrededor de otras líneas que se encuentran más a la izquierda de este lugar fotografiado. En total se trata de decenas de columnas de este tipo, posiblemente de centenas de postes cuyas puntas se encuentran metidas adentro de esas columnas y de más centenas de postes que se encuentran clavados en la profundidad del suelo, soldados a los que están más arriba.


Una vez que las columnas estuvieron listas, llegaron por tren gruesas vigas de acero y de concreto armado. Las primeras se colocaron sobre las columnas que estaban a lo largo de las vias. Sobre esas vigas se instalaron después otras transversales que cruzaban por encima de las lineas férreas.


Encima de todo ello se levantaron después terminales para pasajeros y algunos edificios de varios pisos.


Lo que más me llamaba la atención a medida de que las obras avanzaban, era que los trenes funcionaban con normalidad durante el dia y con algunas pocas restricciones durante ciertas noches claves, en momentos que se realizaban perforaciones y explosiones. Es decir que todo ese trabajo de varios años, se realizó sin detener el gran movimiento de carga y pasajeros.


==========


World Trade Center (WTC)


La versión del WTC en Estocolmo está construída en gran parte sobre columnas de ese tipo, encima de las líneas del ferrocaril central. Ignoro cual es la proporción de todo el complejo que queda sobre las vias, pero me parece que eso no es lo más relevante.


Lo que se conecta con el tema de este texto es que después de que ví todos esos martillos en fuincionamiento durante muchas tardes y noches a la salida de mi trabajo, comencé a ver como se lavantaban nuevos edificios y se montaban  nuevas escaleras metálicas.


El resultado final del WTC quedó de esta forma, mirado desde afuera:





Es decir que debajo de todo ello se mueven trenes. Mientras todo ello se levantó, los trenes siguieron funcionando casi con normalidad.


==========


Buses


Aquí agrego una vista del interior del edificio del WTC, donde se aprecia parte de un restaurante:








Porque ocurre que aparte de que el WTC de esta capital es un centro de negocios y conferencias, también se combina con un terminal de buses interprovinciales. Hay por lo tanto cafeterías, tiendas, boleterías y terminales de buses.


Lo que conecta con lo anterior es que dichos buses se mueven por caminos construídos encima de las columnas ya descritas.


==========


Arlanda


El mayor aeropuerto de la provincia de Estocolmo se llama Arlanda. Durante los mismos años en que se levantó el WTC y los terminales relacionados, se construyó además un ferrocarril rápido hasta el aeropuerto. Este se detiene por debajo de los diferentes terminales de Arlanda y llega a la planta baja del complejo Estación Central + WTC.


La imágen que muestra las columnas con circulitos celestes más encima, muestra también el tipo de trenes al aeropuerto, que son de color amarillo. Los demás trenes provinciales o nacionales se muevan en líneas más alejadas, donde también hay columnas que soportan el resto del complejo.


El terminal de buses también incluye buses al aeropuerto, que son más baratos (y mucho más lentos) que el tren rápido.


==========


Sismos


Estocolmo tiene la ventaja de contar con muy baja actividad telúrica. Para encontrar el sismo más cercano de Richter 5 para arriba, que haya ocurrido dentro de un radio de 1000 km alrededor del WTC de esta ciudad, hay que pensar en uno grado 5,2 ocurrido a 795 km de distancia, afuera de la costa atlántica de Noruega. Ocurrió el 23 de enero de 1989.


A menos de esos casi 800 km de radio del WTC no han sucedido hasta ahora sismos de 5 Richter para arriba. Para buscar ello me valí de la herramienta “Circular Area Earthquake Search” del USGS. Busqué a partir del 1 de enero de 1900, pero ignoro hasta cuando se extiende el database utilizado por esa organización.


No descarto por supuesto que se produzca aquí un fuerte sismo en cualquier momento, pero estadísticamente se ha estado hasta ahora a cientos de km de distancia de algún sismo grado 5 o mayor.


Una pregunta apropiada podría ser si las columnas bajo el WTC de Estocolmo resistirían un terremoto grado Richter 8,8 así como el ocurrido en las cercanías de Concepción en febrero de 2010. Cualquier intento de respuesta no pasaría de ser una adivinanza no calificada.


Otra pregunta que me he hecho varias veces es si el famoso edificio “Alto Rio” se habría mantenido ergido, si es que bajo sus cimientos hubiesen existido pilares de concreto similares a los que hay clavados debajo de la Estación Central de Estocolmo y del cercano WTC.


Una respuesta a esto último nunca será posible. Creo sin embargo que valdría la pena investigar más sobre esa tecnología, llegando incluso a realizar simulaciones y pruebas, tanto mediante computadores, como via construcciones en diferentes puntos de nuestra geografía.


Columnas de ese tipo tienen sin duda ventajas y desventajas. Ignoro lo que les sucede al ser remecidas por ondas telúricas tipo L, P, R y S. Tal vez ayudan a que los cimientos se mantengan en su lugar y vibren menos. Tal vez causan más daños que beneficios. Francamente no lo sé, pero me gustaría mucho poder saberlo.


Como con gran parte de las soluciones técnicas, es necesario ponerlas a prueba y es conveniente hacer un levantamiento de pros y contras. Si se llega a verificar que columnas de ese tipo fortalecen los cimientos en caso de violencia telúrica, se podría contar con un poderoso aliado en términos de proteger vidas y propiedades.


Si en cambio se llega a verificar que ese tipo de columnas ayudan poquito o nada, no se pierde mucho con descartarlas en el futuro.


Pretendo aportar más adelante con algunos enlaces y con más datos asociables a esos pilares que he llamado de “palafitos”. Entre otras cosas espero poder referirme a la ciudad vieja de Estocolmo, donde buena parte de los edificios antiguos siguen estando apoyados sobre palafitos de madera, enterrados en el barro multicentenario.


De ahí que las columnas de acero y concreto debajo el WTC tienen “raíces genealógicas” en palafitos de madera reales y aún en uso.


Salvo error u omisión.


Cordiales saludos
Rafael Meza


Financiando Tecnología Asísmica (copia)

Esta es una copia del texto que con este título inicial publiqué en “Océanos Azules”, el 22/05/2010 a las 18:28, cuando en Chile eran las 12:28. Se encuentra ahora incluído en la siguiente Area Temática:


Océanos Azules - Portada



Reproduzco ese comentario a continuación, para seguir completando mi archivo cronológico de textos sobre RITUALA:


==========


“Sábado 22 de mayo de 2010


Hoy dia se cumplen 50 años desde el terremoto de Valdivia, el 22 de mayo de 1960.





He leído con interés sobre “el ejemplo portugués”, que podría dar a Chile algunas claves para una propuesta que acopla una Regularizacion Impositiva excepcional, con medidas ProReconstrucccion.


He leído ese análisis en este dia muy especial, cuando se cumple medio siglo desde que Chile logró sin buscarlo, el poco envidiable récord mundial en Escala de Richter.


Justamente Portugal fué afectado por otro devastador terremoto que se estima en Richter 9,0 y que el 1 de noviembre de 1755 destruyó casi completamente la capital Lisboa.


Ese sismo portugués fué el primero que se estudió científicamente, para evaluar los efectos en grandes áreas geográficas, ya que la destrucción llegó incluso a toda la costa de Algarve. Se considera que esos estudios dieron orígen a la sismografía moderna y a la ingeniería sísmica.


El 2 de mayo escribí un comentario titulado “Trabajadores y Técnica Asísmica”, que se encuentra en esta misma área temática (Portada):




Trabajadores y Técnica Asísmica




Ahí yo escribí:


“Lo relevante para esta nota es sin embargo que los terremotos son cíclicos en nuestro país y que lamentablemente nuestro territorio tiene características que lo hacen apto para ser un enorme laboratorio de técnicas nuevas, tanto asísmicas como de Reconstrucción.”


Ahora yo agrego que las ideas expresadas en “Regularizacion Impositiva ProReconstrucccion” me parecen aptas para generar “Fertilización cruzada de ideas”.


A 50 años exactos del mayor terremoto registrado en la Escala de Richter, me parece estimulante esta alternativa de financiamiento publicada por Océanos Azules, ya que es evidente que un país como Portugal también tiene razones históricas para interesarse en sismología e ingeniería asísmica.



 



Siendo Portugal un país atlántico de la Unión Europea y Chile un país con costa al Pacífico, tal vez sería mutuamente ventajoso para ambos países con larga experiencia en maremotos, intentar lograr sinergia tanto en el campo tributario no-tradicional, como en el campo de ingeniería de Reconstrucción no-tradicional.


Agradezco por lo tanto a los autores de ese análisis, por el incentivo que surge de sus conclusiones. Una sinergía en esos dos campos no-habituales, podría generar adhesión futura de otros socios-naciones, con necesidades periódicas de técnicas para la reconstrucción.”


Salvo error u omisión.


Cordiales saludos
Rafael Meza


Diferencias Richter y Energía

Domingo 2 de mayo de 2010


Ha comenzado el mes en que se cumplirán 50 años desde que el mayor terremoto en el mundo, hasta ahora medido en la Escala de Richter, causó dolor y destrucción en el sur de Chile.


Se trata del terremoto de Valdivia, grado 9,5 Richter, ocurrido el domingo 22 de mayo de 1960. Yo quiero contribuir ahora con una forma simple de calcular diferencias energéticas entre sismos de diferentes magnitudes Richter.


En otros sitios he incluído varios detalles, pero aquí he preferido simplificar por motivos prácticos y de poco tiempo disponible. De ahí que mencione una útil fórmula sobre “Moment Magnitude (Mw)”, que aparece en la siguiente página del USGS (U.S. Geological Survey) y del NEIC (National Earthquake Information Center):


Magnitud de Momento Mw



Esta es su expresión:







De esa fórmula deriva esta otra:






La segunda fórmula indica que la diferencia relativa de Energía entre dos sismos, se obtiene elevando el número 10 a un exponente que contiene esa diferencia relativa en magnitud Richter. Si llamamos a ese exponente de Exp-D (Exponente-Diferencia), podemos decir que:


Exp-D = 3/2 x (m1 - m2)


Donde “m1” es la magnitud Richter del sismo de mayor intensidad, mientras “m2” es la magnitud del sismo de menor intensidad.


==========


Ejemplo Chile 8,8 comparado con Haiti 7,0


El terremoto ocurrido en Chile el 27 de febrero de 2010 tuvo magnitud 8,8 en la Escala de Richter y por lo tanto “m1” es 8,8.


El terremoto ocurrido en Haiti el 12 de enero de 2010 tuvo manitud Richter 7,0 y por lo tanto “m2” es 7,0.


Con esos dos datos podemos ahora calcular el exponente:


Exp-D = 3/2 x (m1 - m2) = 1,5 x (8,8 - 7,0) = 1,5 x 1,8 = 2,7


La diferencia Richter fué de 1,8 y el exponente llega a 2,7


Elevando ahora 10 a 2,7 se llega a 501,18723362727228500155418688495


Es decir:





El terremoto de Chile 8,8 disipó unas 500 veces más energía que el terremoto de Haiti 7,0.


Esa diferencia se refiere a energías medibles por sismógrafos (movimiento). No incluye otras formas de energía convertidas a por ejemplo calor, sonido o luz.


Salvo error u omisión.


Cordiales saludos
Rafael Meza


Ubicando Magnitud y Epicentro


Domingo 28 de marzo de 2010


Hace una semana me referí en este sitio a las “Animaciones de Ondas P y Ondas S”. Las de tipo P son paralelas al movimiento de las ondas sísmicas, mientras las de tipo S son perpendiculares a ese avance.


Como las ondas P se expanden y contraen en la misma dirección del avance, su velocidad de propagación es mayor que la velocidad de las ondas S.


Eso implica que las ondas P llegan antes que las S a los puntos distantes del Epicentro. Esa cartacterística permite determinar la intensidad o magnitud de un sismo, medido en la Escala de Richter. Basta un solo sismógrafo para ubicar esa magnitud.


He copiado de Internet el siguiente sismograma de ejemplo, al que he agregado textos en castellano:


 


Ahí surgen dos parámetros utilizables. El primero mide la diferencia de tiempo en que las ondas P fueron detectadas por la estación de sismografía, antes de detectar la llegada de las ondas S.


Ese intervalo de diferencia fué en este caso medido en 24 segundos.


El segundo parámetro se refiere a la máxima amplitud medida en la onda S detectada. Esa amplitud fué de 23 mm.


==========


Regla de cálculo


Hasta antes de la aparición de los prácticos calculadores electrónicos se utilizaban esas reglas como práctico instrumento de cálculo. En mis tiempo de estudiante en la Universidad Técnica Santa María, de Valparaíso, utilicé dos modelos alemanes marca Aristo. Uno de bolsillo y otro mayor de escritorio, de mayor precisión.


La Aristo de mayor tamaño me sirvió por varios años, incluso hasta en el comienzo de mi carrera como ingeniero en Brasil, ya que confiaba en sus cifras significativas y seguía imbuído de las llamadas tolerancias. No ayuda mucho lograr innumerables decimales, cuando muchas fórmulas conducen solo a aproximaciones prácticas.


Paulatinamente comencé a aceptar las calculadoras de bolsillo, aunque todavía guardo ese magnífico instrumento como recuerdo nostálgico de mi lejana juventud. Agrego aquí una imágen de ese modelo, de la que recorté el extremo izquierdo:


 


Con el uso de escalas logarítmicas y de una regla movible que se deslizaba con suavidad, era posible lograr resultados de precisión aceptable, tanto en trigonometría como en todo tipo de cálculos.


Muestro esas escalas movibles, ya que permiten por asociación apreciar la utilidad de escalas gráficas de cálculo fijas (estáticas), llamadas Nomografías.


==========


Nomografía


La nomografía permite representar gráficamente valores de funciones y variables. Este ejemplo de Carta de Smith es un Nomograma de utilidad al calcular impedancias en líneas de transmisión eléctricas:


 


Esa técnica gráfica era también muy usada en cálculos astronómicos medievales.


==========


Nomograma sísmico


He copiado de la red virtual un Nomograma de ejemplo, que se vale de los datos obtenidos del sismograma inicial. Lo he adaptado con textos y puntos coloridos:


 


Se trata de 4 escalas que recuerdan las escalas de la regla de cálculo Aristo, aunque en este nomograma son fijas.


La primera indica distancia al epicentro de un sismo, en kilómetros.


La segunda indica la diferencia en segundos, entre la llegada de una onda P y la llegada de una onda S.


La tercera indica la Magnitud Richter del sismo medido por el sismógrafo.


La cuarta indica la mayor amplitud en mm, de la onda S recibida.


==========


Resultados


Se comienza marcando la diferencia S-P de 24 segundos en la segunda escala. Lo he marcado con un punto rojo a la izquierda. Ese mismo punto corresponde a 215 km de distancia, marcados en la primera escala.


Con esa primera marcación se logra saber que el epicentro se encuentra a 215 km del sismógrafo medidor, aunque todavía no se sabe en qué dirección ocurrió el sismo.


Enseguida se marcan los 23 mm de amplitud S en la cuarta escala, a la derecha. Lo he marcado con un punto azul.


Finalmente se traza una línea recta entre el punto rojo y el punto azul. Vemos que esa línea corta la tercera escala en el punto verde, cuyo valor resultante indica que se trata de un sismo con magnitud 5,0 en la Escala de Richter.


==========


Tolerancias y Aproximaciones


El ejemplo de una aguja de sismógrafo me parece excelente para comentar que muchas mediciones técnicas otorgan valores aproximados. Dos a tres cifras significativas son a menudo creíbles en diversas mediciones. Ya la tercera cifra significativa comienza a presentarse como dudosa.


Eso explica el que las reglas de cálculo entregasen valores muy prácticos y a menudo confiables. Por otro lado, el ejemplo anterior del Nomograma demuestra que una distancia al sismo de 200 km es perfectamente aceptable. Decir que está a 210 km es también posible, de acuerdo al gráfico. Pero afirmar que se trata de 215 km ya comienza a requerir que se agregue una tolerancia de más o menos un cierto porcentaje.


En mi paso personal desde la regla de cálculo al calculador de bolsillo, estaba en el fondo de mis pensamientos la poca confiabilidad de los muchos decimales. Con el tiempo resultaba sin embargo práctico aprovechar las primeras cifras significativas entregadas por el minicalculador, pero en cuestiones de gustos y tradiciones toma su tiempo sentirse cómodo con nuevos métodos, cuando los métodos antiguos ya resultaban familiares y confiables.


==========


Triangulación


Utilizando la distancia 215 km desde el Epicentro, lograda con el Nomograma anterior, es posible dibujar una circunferencia en un mapa, donde aparece el lugar en que se encuentra el sismógrafo S1. El caso A de la imágen siguiente muestra que el Epicentro puede encontrarse en cualquier punto de la circunferencia roja, cuyo radio es de 215 km:


 


Con dos sismógrafos S1 y S2 se hace posible dibujar dos circunferencias que se cortan en los puntos E1 y E2. Cualquiera de ellos podría ser el Epicentro del sismo, ya que ambos puntos se encuentran a las distancias calculadas en los sismógrafos S1 y S2.


Sería posible ubicar un Epicentro con solo dos sismógrafos, pero siempre y cuando las dos circunferencias resulten tangenciales. Ahí el Epicentro se encontraría aproximadamente debajo del punto de contacto entre ambas circunferencias.


Lo más seguro es sin embargo recurrir a un mínimo de tres sismógrafos, para determinar el Epicentro. Este se encontrará en el punto donde se interceptan las tres circunferencias. El ejemplo siguiente muestra ese tipo de Triangulación:


 


Ahí el Epicentro se encuentra en la intersección de las circunferencias trazadas con centro en las estaciones sismográficas S1, S2 y S3, con radios en kilometros. Las respectivas distancias al sismo (radios) se calcularon con la ayuda de la sismografía que se generó en cada sismógrafo.


==========


Ejemplo con mapa Google


Valiendome de Google Earth y de la herramienta para sismos que allí actualiza con rapidez el USGS (United States Geological Survey) ó “Servicio Geológico de los Estados Unidos”, yo ubiqué un sismo magnitud 5,0 en la Escala de Richter. Enseguida con el uso del medidor de distancias ubiqué un punto a 215 km del Epicentro. Ahí ubiqué una supuesta Estación Sismográfica ES-1:


 


Luego intenté dibujar una circunferencia roja con centro ES-1 y radio 215 km. El resultado lo muestro con un arco rojo, que me resultó imperfecto debido a limitaciones del tamaño de imágen.


Enseguida agregué las estaciones ES-2 y ES-3, con sus respectivos radios y circunferencias, para producir la intersección sobre el Epicentro real indicado por USGS.


Entre las varias verdades que aprendí al encontrar esas explicaciones en Internet, comprendí que las estaciones sismográficas cercanas a un sismo muy potente, pueden naturalmente resultar dañadas. Y aunque no resulten muy averiadas, las eventuales lecturas son probablemente poco confiables, debido a las fuertes vibraciones ocasionadas por el mismi sismo.


El método de la triangulación permite sin embargo basarse en mediciones surgidas a grandes distancias del Epicentro, donde no necesariamente se han producido daños sísmicos.


==========


Calibración y ajustes


Confío en que los sismógrafos son periódicamente calibrados, pero la práctica indica que el primer grado Richter entregado por el USGS puede ser ajustado hacia arriba o hacia abajo, en los dias posteriores a un sismo. He leído que ello se debe a que si bien es cierto basta con tres estaciones sismográficas para determinar la posición del Epicentro, es más seguro utilizar varias.


A medida de que llegan nuevas medicions desde diversas fuentes, van sin duda surgiendo conclusiones estadísticas que hacen necesario modificar los datos entregados al principio. Demora así varios dias antes de que la medición Richter definitiva se estabilice.


Agrego finalmente que de forma similar a como las reglas de cálculo fueron reemplazadas por mini-calculadoras y ordenadores (computadores), es necesario pensar que los Nomogramas han sido reemplados por rápidos cálculos complejos, realizados por poderosos programas y maquinarias.


Basta entretenerse un poco con Google Earth, para intuir que dichos programas y mediciones deben ubicar sin demora las coordenadas y la profundidad de cada Epicentro ocurrido en el mundo.


Como escribí en mi primer artículo “Bienvenido(a) a mis apuntes Rituala”, no es mi inetención la de profundiar en sismografía. Yo lo expliqué así:


“Me conformo con un nivel básico de comprensión “razonable” y dejo con el mayor respeto y agrado que los expertos disfruten de las ecuaciones que llegan a niveles inalcanzables para amateurs como yo.”


Cualquier lector puede ahora profundizar por cuenta propia buscando en Internet, aunque me consta que ciertos datos son difíciles de encontrar y otros datos muestran a menudo contradicciones evidentes. Eso se dá en especial al leer sobre conversiones energéticas que dan diferentes equivalencias en distintos sitios.


Salvo error u omisión.


Cordiales saludos
Rafael Meza


Animaciones de Ondas P y Ondas S

Domingo 21 de marzo de 2010


Entre las principales ondas sísmicas se encuentran las Internas (Tipo P y Tipo S, que viajan a través del interior de la Tierra) y las Superficiales (Tipo L y Tipo R, que son las causantes de los daños en las construcciones).


Yo quiero referirme aquí a las Internas P y S, debido a que permiten calcular la distancia desde el epicentro hasta el sismógrafo medidor, además de la magnitud Richter del sismo. He copiado las siguientes imágenes a las que he agregado textos en castellano:





Esas mismas imágenes adquieren movimiento en las animaciones que se encuentran en el siguiente sitio:


Visualización de Ondas P y S


La visualización se produce al presionar cada imágen. También es posible tratar de presionar ambas casi al mismo tiempo, para comprobar que las Ondas P se desplazan con mayor rapidez que las Ondas S.


==========


Deformación y Desplazamiento


El siguiente sitio conduce a animaciones de los 4 tipos de ondas:


Ondas Tipos P, S, R y L


En la quinta sección (5.  Downloads) aparecen los enlaces alineados en la siguiente línea:


“Download Seismic Wave Animated gif files:  Pwave     Swave     Rwave     Lwave”


Las 4 animaciones presentan un rectángulo negro, que muestra la respectiva deformación o desplazamiento de las partículas. 


==========


Magnitud y Epicentro


Buscando en Internet por “Onda Sísmica” o por su plural, se puede profundizar sobre los 4 tipos principales. Yo me he limitado a esta introducción que destaca los movimientos P y S, debido a que en un artículo posterior me referiré a la ubicación del epicentro y a la magnitud de un sismo, valiendose de las Ondas P y S llegadas a 3 sismógrafos diferentes.


Salvo error u omisión.


Cordiales saludos
Rafael Meza


Bienvenido(a) a mis apuntes Rituala

Domingo 21 de marzo de 2010


He decidido iniciar este archivo sobre Agua y Energía (A&E) cuando cae mucha nieve tardía afuera de mis ventanas y cuando falta casi una semana para que se cumpla el primer mes después del terremoto grado 8,8 en la Escala de Richter, ocurrido en Chile el 27 de febrero de 2010.


Mi intención es ir agregando apuntes sucesivos sobre temas de A&E, que surgen con frecuencia en algunas de mis cartas y al participar en foros y otras actividades del llamado Espacio Virtual.


Aunque acostumbro recordar con gratitud a innumerables ex-profesores y ex-estudiantes de la Universidad Técnica Federico Santa María de Valparaíso (UTFSM), por estimular mi aprendizaje sistemático sobre circuitos y máquinas eléctricas, debo admitir que mi mayor interés por Agua y Energía se debe probablemente a razones hereditarias.


 


Nací en el extremo más austral del Taguantinsuyu, ese gran Imperio Inca de 4 reinos (Tagua = 4), que terminaba en la legendaria laguna de Tagua Tagua. Mi pueblo natal San Vicente de Tagua Tagua queda en el corazón de la VI Región de Chile, inmediatamente al sur de la Región Metropolitana de Santiago.


Desciendo de varios conquistadores españoles y de varios de los fundadores de la capital Santiago de Nueva Extremadura. Varios de los primeros alcaldes y regidores de esa capital han contribuído con material genético para formar mis gotas de sangre.


Uno de esos hombres fué autorizado por Pedro de Valdivia para instalar dos ruedas de molino de agua al pie del San Cristóbal, en 1553. Los cereales molidos por mi antepasado Juan se mezclaban así con agua y con energía de leña, para producir aromático pan capitalino, ya a mediados del siglo XVI.


Desciendo también de la cacica de Chacabuco y aparte de las etnias mapuche e inca que se encuentran documentadamente en mi genealogía, debo mi vida a otras etnias americanas como por ejemplo los llamados Taguataguas, quienes por otro lado combatieron con furia contra mi antepasado astuariano Pedro.


Pienso a menudo en toda la Energía que mis antepasados lejanos debieron convertir, para lograr sobrevivir después que se atacaron mutuamente con espadas, lanzas, pesadas mazas, flechas y rocas cayendo en emboscadas andinas. El glorioso cacique Caupolicán mató de un certero golpe de maza al joven español Diego Oro, quien murió cerca de Pedro de Valdivia en la Batalla de Tucapel. Como yo desciendo también de Diego, respiro con alivio al recordar que una joven mapuche quedó encinta, esperando a una hijita de Diego.


Si no hubiese sido por esa afortunada relación prematrimonial, yo no estaría contando esta historia. Yo debo entonces también mi vida a Diego, a su hija Isabel de Oro y a la madre araucana de Isabel.


Aparte de la Energía bélica y de la energía romántica que hizo posible el surgimiento de los llamados mestizos de los cuales desciendo, no puedo olvidar el Agua que hizo posible la enigmática Laguna de Tagua Tagua. Sobre esas aguas se deslizaban islas flotantes llamadas “chivines”, sobre las cuales mi padre me habló a temprana edad.


Dichas islas causaron asombro al naturalista francés Claudio Gay Moure, quien con sus escritos despertó la curiosidad de un joven investigador inglés. A la edad de 25 años, el famoso científico Charles Darwin observó la laguna y los chivines, cuando era el 13 de septiembre de 1834, en plena época de Portales.


Mientras el joven Darwin miraba esas islas, avanzaba el trabajo de canalización que ese mismo año 1834 terminaría de desaguar la laguna, para transformar su lecho en fértiles haciendas y fundos. En años jóvenes, yo acompañaba a mi padre a varias de esas comunidades agrícolas, a exhibir películas mexicanas a los agricultores y a sus familias. Una de esas grandes haciendas se llamaba Millahue (“Lugar del oro”, en mapudungún).


Como de Agua y Energía se trata, agrego en esta Bienvenida una foto que muestra los restos que aún van quedando, de la primera centralita hidroeléctrica que ví en mi vida. Mi padre me llevó de la mano hasta la caseta que ahora ya se vé semidestruída por el tiempo, pero que en esos dias tenía varios instrumentos y tableros. Desde allí surgían unos zumbidos procedentes de la turbina y del pequeño generador.


 


La electricidad que generaba esa centralita instalada sobre el canal que desaguó la Laguna de Tagua Tagua, al final del Imperio Inca, fué después reemplazada por centenas de veces más energía, que via cables sigue llegando desde el sistema interconectado y desde la Central Rapel.


Mi querido padre Rafael era electricista en la zona y junto a su hermano Ramón conducían una micro-empresa que levantó postes, tendió líneas de transmisión e instaló transformadores en la comarca agrícola que circundaba nuestro pueblo. Mi papá desarrolló además diversas habilidades en temas como reparación de radios, construcción de amplificadores de sonido y mantención de máquinas proyectoras de películas.


Siendo además esos hermanos Rafael y Ramón entusiastas miembros de los abnegados bomberos locales, es comprensible que mi familia conste de varias generaciones de interesados en problemas y soluciones sobre Agua y Energía (A&E).


Aunque formalmente yo he aprobado las rigurosas pruebas sobre electricidad de diversos profesores de la apreciada UTFSM, aproximadamente en la etapa final de la fructífera carrera docente de Don Denis Jurenak, mi mayor interés por A&E ha sido muy posterior. Si bien es cierto que recibí una sólida base matemática y física para entender diversos fenómenos, mi mayor interés por A&E es de simple tipo curioso y aficionado.


En la actualidad paso casi a diario muy cerca de uno o varios cementerios luteranos suecos, pero el primer campo santo luterano que conocí, fué el que está amurallado adentro del cementerio de Playa Ancha en Valparaíso. Ahí participé en la despedida del profesor húngaro Jurenak, quien contribuyó a formar a muchos ingenieros chilenos y a muchos expertos que respondían por las máquinas eléctricas de las naves de guerra de la Armada de Chile.


Como estudiante que llegué a ese sector luterano porteño, me ví allí rodeado de varios ingenieros UTFSM de la entonces gran empresa estatal Endesa. Uno de sus altos jefes fué quien pronunció las palabras de despedida al respetado inmigrante, educador y mentor húngaro.


Estudié electricidad y trabajé con electrónica, pero A&E me proporcionan más satisfacciones cuando les dedico tiempo en calidad de hobby o de entretención privada. Dedico también tiempo a diversas innovaciones sobre A&E, pero prefiero no profundizar demasiado en áreas que cada vez se van extendiendo más y más, a medida de que avanzan las energías renovables.


Si en la actualidad tomo como ejemplo el tema telúrico, yo nunca estudié sismografía. Ha sido más que nada por curiosidad que me he interesado por escudriñar durante años el creciente material que se encuentra en Internet, libros y revistas. Algunos aspectos me son comprensibles y muchos otros no logro entenderlos, debido a que es muy difícil encontrar ciertos valores de importantes coeficientes. Pero como no es mi intención la de profundizar en los complejos temas de la sismografía, me conformo con “razguñar” sobre la superficie de la información existente.


Me conformo con un nivel básico de comprensión “razonable” y dejo con el mayor respeto y agrado que los expertos disfruten de las ecuaciones que llegan a niveles inalcanzables para amateurs como yo.


Espero que los apuntes de este archivo “Rituala” contribuyan a orientar a quienes los lean, así como a estimular a los interesados en seguir indagando e investigando por cuenta propia.


==========


Rituala y sus 7 letras


Redondeo esta Bienvenida mencionando que las 7 letras de “Rituala” derivan de un anagrama. Si bien es cierto que todos conocemos a los 7 enanitos, yo siento algo muy especial por 7 hermanos que crecieron en un medio donde era común toparse con herramientas y materiales relacionados con A&E, allá lejos, en la punta del desaparecido imperio.


En las letras de “Rituala” hay algunas pocas que se ven en palabras relacionadas con A&E, como por ejemplo Tellus, Richter, ATL y Telúrico.


Tellus (“tierra” en latin) recuerda a la “Terra Mater”. ATL es la palabra “Agua” para los aztecas.


 


Aunque “Rituala” se parece a un inexistente femenino de la palabra “Ritual” en castellano, esas 7 letras del anagrama “Rituala” simbolizan además para mí personalmente a una querida voz femenina. Esa voz de alarma me protegió y advirtió más de una vez, pocos segundos antes de que llegaran las poderosas ondas S de un fuerte sismo.


Agua, Energía, terremotos y maremotos están entre sí relacionados. Yo siento que el anagrama de “Rituala” también está relacionado con todo ello.


Salvo error u omisión.


Cordiales saludos
Rafael Meza


RSS 2.0